از خودم گله کردم که چرا مشهد برایم جور نمی شود... مشهد را برایم جور کردند... امام رضا(ع) را می گویم. می روم، چند ساعتی مشهد باشم. با تنهایی ام بنشینم در حرم، تا بلکه نسیم بهشتی اش، آتش جهنمی ام را کمی خاموش کند... چه بسا، آتشم گلستان شود. **هرکسی نمرود وار در این درگاه می آید و ابراهیم(ع)وار بر می گردد**
هر چه با خودم فکر کردم، دیدم شاید حرف های پست پیشین کمی احساسی بود و نه از روی عقل. به هر حال عواملی هستند که باعث شدند بریدن و دست کشیدنم را از حلی1، اما نتوانستم اردوی مشهدشان را بیخیال شوم. به قول خودشان اردوی مشهد چیز دیگریست. تو این فکرم بروم و فضای اردو را برای چند دقیقه هم که شده، افشاندیاریزه(!) کنم و برگردم.
