بسم الله الرحمن الرحیم
مدتی است که در این فکرم که چرا هنر اینقدر زیبا می تواند در زبان اهل عناد و انحراف بچرخد و خودنمایی کند و چرا اینقدر می توانند بوسیله ی هنر، حرام ها را حلال و بی اخلاقی ها را درست و معمول، جلوه دهند. و مدتی است دارم با بی استعدادی ام پنجه در هوا می سایم و حرص می خورم تا بلکه بتوانم از طریق هنر، آنچه الهی و درست است را در اذهان نسل های آینده بکارم.... بکاریم.
مدت طولانی است که با دیدن آثار هنری غلط گوناگون قلقلک داده می شوم و می خواهم کاری کنم اما می بینم زنجیر شده ام و علیل. پریروز این عکس را در اینستاگرام دیدم که یکی از شاگردان گذشته ام(4-5سال پیش) که الان دبیرستانی است و در حلی1 مشغول است، گذاشته بود:
به رفقا در گروه وایبری مان که نامی برگرفته از گل واژه های رئیس جمهور دارد(پرزیدنت روحانی!) عکس را فرستادم و گفتم لطفا بیایید بسراییم شعری در جواب این شعر تا بلکه حداقل دل خودم آرام شود. شروع کردند به سراییدن و من هم گشتی در اینترنت زدم و دیدم اصل شعر چیز دیگری است. از "محمدعلی گویا" به شرح زیر:
با کراوات به دیدار خدا رفتم و شد
بر خلاف جهت اهل ریا رفتم وشد
ریش خود را ز ادب صاف نمـودم با تیـــغ
همچنان آینه با صدق و صفا رفتم وشد
با بـــوی ادکلنـــی گشت معطر بدنــــم
عطر بر خود زدم و غالیه سا رفتم و شد
حمد را خواندم و آن مد "ولاالضالین" را
ننمودم ز تــــه حلق ادا رفتـــــــم و شد
یکدم از قاســـم و جبار نگفتــــم سخنی
گفتم ای مایه هر مهر و وفا، رفتم و شد
همچو موسـی نــه عصا داشتــــم و نه نعلین
سرخوش و بی خبر و بی سرو پا رفتم و شد
"لن ترانــــی" نشنیدم ز خداوند چـــو او
"ارنی" گفتم و او گفت "رثا" رفتم و شد
مدعی گفت چرا رفتی و چون رفتی و کی؟
من دلباخته بــــی چون و چـــــرا رفتم وشد
تو تنت پیش خدا روز و شبان خم شد و راست
من خــــدا گفتـــــــم و او گفت بیا رفتــم و شد
مسـجد و دیـــر و خرابات بــــــه دادم نرسید
فارغ از کشمکش این دو سه تا رفتم و شد
خانقاهم فلکِ آبی بی سقف و ستون
پیر ِ من آنکه مرا داد ندا رفتـــــم و شد
گفتم ای دل به خدا هست خدا هادی تو
تا بدینسان شدم از خلق رها رفتم وشد
شعر زیباست و مضمون آن خیر است، گرچه بی دقتی هایی دارد که شاید به عقاید شاعر برمی گردد و مهم نیست! مهم اینجاست که کسانی این شعر را دستخوش تغییر قرار دادند و تبدیلش کردند به آن عکس بالا! موسی شده است واعظ و خودمانیم، واعظ را امروز به کسی بگویی یاد آخوند و ملا در ذهنش متبادر می شود!
خلاصه برادران عزیز و بزرگوارم(که هر دوان متاهل اند و بنده عزب اوقلی!) سراییدند آنچه را که باید و بنده قلبم کمی آرام شد. حاصل نهایی کار را در زیر می بینیند:
با کراوات به دیدار خدا، رفتی و شد؟
بر خلاف جهت اهل سما، رفتی و شد؟!
هر که را حب کسی هست، شبیهش باشد
نکند همچو نصاری به سرا رفتی و شد؟
چون که دستور رسد لحن عرب آموزید
بنمایی ز سر کبر ابا، رفتی و شد؟!
قول او ناخوانده احوال از کجا آورده ای؟
با لبی خالی ز "حَوِّل حَالَنا"، رفتی و شد؟
هم دهد وعده ی جنت، هم عَذابُ النَّارِ خُلد
بی نصیب از نعمت بیم و رجا، رفتی و شد؟
عشق او آسان نمود اول، مهم تا آخر است
پس بگو با من عزیزم، تا کجا رفتی و شد؟
به کس دیگری این بی ادبی هات نگو
که بخندند به گفتار1 شما، "رفتی وشد"!
پی نوشت:
1- واژه ی "گفتار" به عوض واژه ی "حرفای" آمده تا هارمونی حفظ شود.
2- این یک بیت هم در مذمت 5امین بیت عکس سروده شده، که اشکال وزنی داشت، منتها سعی کردم صاف و صوفش کنم! اما فعلا در شعر نمی آرمش:
گفته باشند که بامعرفت آیید و نزار
سرخوش و بی خبر رفتید کجا؟ رفتی و شد؟!
بعد از اصلاح عجولانه:
گفته باشند که بامعرفت آیید و نزار
سرخوش وبی سر و پایانه کجا رفتی و شد!؟!
