روز شهادت حضرت ام البنین بود. البته این روز رو محترم می شمرم و گاهی به ایشون هم توسل می کنم اما آنقدری داغ نیستم حقیقتش. مثلا اینطور نیست که حتما مقید باشم مراسمی بروم و اینها اما حرمت روز را سعی میکنم نگه دارم. به هرحال مادر حضرت عباس هستند و همسر امام علی. یادم هست برای پیاده روی رفتم بیرون و وقت اذان شد. دیدم نزدیک انجمن حیدریه هستم. گفتم حالا که اذان هم شده و منم نزدیکم، بروم نمازها را بزنم به بدن و برگردم خانه. کلا بنای من صرف پیاده روی بود... همین. داخل شدم. نماز مغرب تمام شده بود. فرادی خواندم و پیش نماز که یک آخوندی غیر از آن کسی بود که قبلا دیده بودمش، ایستاد برای عشاء. نه مکبری نه هیچی... درست مثل تجمع ها و هیئت های خودمانی ای که گاهی شرکت کرده ایم. صمیمی و بی شیله پیله. عشاء را هم خواندم و رفتم نشستم و تکیه به دیوار زدم برای اینکه قدری استراحت کنم. حاج آقا شروع کرد به سخنرانی به زبان عربی. تقریبا چیزی دستگیرم نمی شد اما گوش می دادم. دیدم چیزی نمی فهمم و البته هم نمی خواستم در تاریکی هوا بیرون از خانه باشم، لذا بلند شدم که برگردم خانه چون صرفا می خواستم نمازهایم را خوانده باشم.
آمدم بیرون و مشغول پوشیدن کفش شدم که آقای خوش پوشی با ته ریش جوگندمی خطابم کرد و گفت می روید؟ گفتم بله. گفت بیایید غذا بدهم بهتان. گفتم نه ممنون آمدم صرفا نماز بخوانم بروم. اصرار کرد گفت همراهم بیا. دنبالش رفتم بیرون، رفت از پشت ماشینش یک کیسه سفید برداشت و داد به دستم. خیلی تشکر کردم و خداحافظی کردم و راهی خانه شدم.
رسیدم خانه دیدم در یک ظرف چلوگردن، یک ظرف خوراک لوبیا، یک ظرف خرما و شیرینی که تاحالا نخورده بودم، یک سیب و یک نارنگی و یک لیوان دوغ بود! عجب شامی! جای شما خالی!!!
این خاندان عجیب اند... بدهکار کسی نمی مانند. خداکند که ما را از خانه شان نرانند که بسیار خطاکاریم و بدهکار.
